ต่อจากภาคแรก
การที่เราได้เข้าไปนั่งคุยกับคนแก่ มันก็เป็นสิ่งดี เพราะตอนนั้นบอกตามตรงว่า
เหงามากๆและคิดถึงบ้าน การได้คุยก็เปรียบเหมือนคนแก่พวกนั้นเป็น พ่อ แม่ของเรา

บางครั้งคุยไปด้วย ผมก็ร้องไห้ พวกเค้าก็ปลอบเรา. เหอๆๆน่าอายเนอะ..
คนเราตอนอยู่เมือง siam แข็งแกร่งดุจหินผา...แต่พอไปอยู่ต่างแดน
กลับกลายเป็นเล่มเทียนที่รอการหลอมละลาย..
เหอๆๆๆๆ..

จบ.

[SIZE="2"]หนึ่งมารออ่านแต่หัววัน เอิ้กๆๆ อ่านแล้วสนุกดีค่ะ ชอบจังจะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ คุณอาแป็บซี่ แหมเรื่อง ความเหงา ความเศร้า เวลาที่เราอยู่ต่างประเทศนี้มันเป็นอะไรทีสุดๆ อย่างแรงจริงๆค่ะ ขอบคุณ คุณ อา แป็บซี่ มากค่ะ ที่นำมาให้อ่านกัน :D

ฮู้ ฮู ... อาpepมาแว้วววววว
สนุกจังเลยค่ะ.. อาpepเขียนได้น่าติดตาม กระชับและสนุกมากๆเลยค่ะ
จะมารอฟังภาค3 4 5 6 และต่อๆไปเลยค่ะ

ปล.อ่านกระทู้อาเป๊ปแล้วเหมือนติดละครหลังข่าวชอบก๊ลล 555+

รออ่านภาค 3 อยู่ นะคะ :D

ขอบคุณมากนะคะ รออ่านด้วยคนค่ะ

ขอบคุณจ๊ะ อิอิ

ง่า....จบง่ายๆเลยเหรอ....รอให้เขาลุ้นอยู่ต้องนาน..

แต่จริงค่ะไม่ว่าจะอยู่ต่างแดนหรือที่ไหนที่ไม่ใช่บ้านเรา..มันเหงาๆ นะคะ...home sick จริงๆ

คุณอา pepsi รีบมาต่อภาค 3 4 5 6............ ด่วน..ด่วน จ้า ติด แหง็กแล้ววจ้า